The Rotary Foundation: waarom het ertoe doet

Paul Harris richtte Rotary in 1905 op met een eenvoudig maar diepgaand principe: mensen verbinden in dienstbaarheid om blijvende verandering te creëren. Die visie groeide uit tot een van de meest invloedrijke humanitaire organisaties ter wereld, die zich inzet voor de uitroeiing van polio, schoonwaterinitiatieven, onderwijs, rampenbestrijding en toegang tot gezondheidszorg.

The Rotary Foundation bestaat niet om prestige te creëren, maar om oplossingen voor echte problemen te financieren. De Paul Harris Fellow-erkenning is geen prijs, maar een symbool van toewijding – een manier om hen te eren die bijdragen aan het voortbestaan van het werk van de stichting voor toekomstige generaties.

Erkenning doet ertoe. Het inspireert en toont waardering. Het bevestigt ontvangers en laat zien dat ze gewaardeerd worden, dat hun bijdragen en dienstbaarheid belangrijk zijn. Maar laten we niet vergeten dat het de missie zelf niet mag overschaduwen.

Wanneer erkenning het doel wordt

Tijdens mijn Rotary-reis heb ik gesprekken meegemaakt die draaiden om wie erkenning meer verdient, in plaats van hoe we de stichting kunnen versterken om onze impact te vergroten. Laten we samenwerken aan een cultuur waarin we geven omdat we in de missie geloven. En laten we erkenning niet als statusmaker zien, maar onthouden dat het een weerspiegeling is van dienstbaarheid.

We moeten onszelf afvragen:

• Geven we omdat we in het werk van The Rotary Foundation geloven, of omdat we erkenning zoeken?

• Investeren we in duurzame impact, of focussen we ons te veel op het erkenningstraject?

• Versterken we het vermogen van de stichting om te dienen, of meten we ons succes in spelden en certificaten?

Erkenning viert het geven, maar definieert het niet.

Een oproep om zowel de missie als de erkenning te versterken

De Paul Harris Fellow-erkenning is een prestigieuze onderscheiding, maar de ware kracht schuilt in wat het vertegenwoordigt – het vermogen om levens te transformeren door dienstbaarheid en vrijgevigheid. Laten we de betekenis ervan behouden en het volgende in gedachten houden:

• Vier erkenning, maar stel impact voorop. Het is belangrijk om gevers te eren, maar het mag nooit zwaarder wegen dan de daad van geven zelf.

• Moedig een cultuur van filantropie aan, niet van prestige. Laten we Rotarians inspireren om te geven omdat ze in het doel geloven, niet omdat ze een onderscheiding zoeken.

• Hervestig de aandacht op de missie van The Rotary Foundation. Elk gesprek over erkenning moet ook een gesprek zijn over het laten groeien van de stichting en het waarborgen van haar toekomstige kracht.

De beste manier om de erfenis van Paul Harris te eren, is ervoor te zorgen dat meer mensen de kracht van geven begrijpen en gedreven worden om deel uit te maken van iets groters dan zichzelf.

Conclusie: geven gaat verder dan de speld

Terwijl ik mijn Paul Harris Fellow-speld bij mijn spullen leg, herinner ik mezelf eraan: dit is geen eindpunt. Het is een symbool van een reis – een toewijding aan dienstbaarheid die doorgaat lang nadat het moment van erkenning vervaagt.

De ware erfenis van Paul Harris ligt niet in het aantal uitgereikte spelden, maar in de veranderde levens, de getransformeerde gemeenschappen en de toekomst die wordt opgebouwd door het werk van The Rotary Foundation.

Geef – niet omdat erkenning het doel is, maar omdat impact het doel is. Geef – niet alleen om geëerd te worden, maar om ervoor te zorgen dat het werk van de stichting voor toekomstige generaties sterker wordt.

Dat is de ware geest van Paul Harris. Dat is de ware kracht van The Rotary Foundation. En dat is wat we moeten nastreven.

Nerissa J. Persaud